ଶାପ ମୁକ୍ତି

ଶାପ ମୁକ୍ତି

        କୌଣସି ଏକ ଜଙ୍ଗଲରେ ନିର୍ବାସ ନାମକ ଜଣେ ମୁନି ଥିଲେ । ସ୍ୱଭାବତଃ ସେ ବଡ କ୍ରୋଧୀ ଥିଲେ । ଅଳ୍ପ କଥାରେ ରାଗିଗଲେ ଅଭିଶାପ ଦେଇ ବସୁଥିଲେ । ଥରେ ରାଜା ସୁଦୀପ କୌଣସି ଛୋଟ ଏକ ଭୁଲ୍ କଲେ ବୋଲି ମୁନି ରାଗିଯାଇ ତାଙ୍କୁ କହିଲେ, “ତୁମେ ରାକ୍ଷସ ହୋଇଯାଅ ।” ଫଳରେ ସେ ରାଜା ତତ୍କ୍ଷଣାତ୍ ରାକ୍ଷସ ହୋଇଗଲେ ଓ ନିଜ ପ୍ରଜାମାନଙ୍କୁ ହଇରାଣ ହରକତ କଲେ, ଖାଇ ଗୋଡାଇଲେ ।

       ଏଣେ ରାଜା ସୁଦୀପଙ୍କର ଅନୁପସ୍ଥିତିରେ ତାଙ୍କୁ ଖୋଜା ଚାଲିଲା । ମନ୍ତ୍ରୀ ସୁକାମ ଖବର ନେଇ ଜାଣିଗଲେ ଯେ ମୁନିଙ୍କ ଶାପରୁ ସେ ରାକ୍ଷସ ହୋଇ ବନରେ ବିଚରଣ କରୁଛନ୍ତି । ମନ୍ତ୍ରୀ ଯାଇ ମୁନିଙ୍କୁ କହିଲେ, “ମହାତ୍ମନ, ଆମ ରାଜା ଜଣେ ଅତି ଗୁଣବାନ ବ୍ୟକ୍ତି । ତାଙ୍କ ରାଜ୍ୟରେ ପ୍ରଜାମାନେ ବଡ ସୁଖରେ କାଳାତିପାତ କରୁଛନ୍ତି । ଆପଣଙ୍କ ଶାପ ଯୋଗୁଁ ସେ ରାକ୍ଷସ ହୋଇଗଲେ ଓ ନିଜର ପ୍ରିୟ ପ୍ରଜାଙ୍କୁହିଁ ନିଜ ଅଜାଣତରେ ଅନେକ କଷ୍ଟ ଦେଉଛନ୍ତି, ସେ ଯଦି କିଛି ଭୁଲ୍ କଲେ ତ ତା’ର ପ୍ରତିଫଳ ତାଙ୍କ ପ୍ରଜାମାନେ ଭୋଗିବେ ବା କାହିଁକି? ଏହା କ’ଣ ନ୍ୟାୟ? ଆପଣ କୃପା କରି ତାଙ୍କୁ ଶାପମୁକ୍ତ କରନ୍ତୁ ।”

        ନିର୍ବାସ ମୁନି ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ବଡ କରୁଣାପୂର୍ଣ୍ଣ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଚାହିଁ କହିଲେ, “ବହୁ ପୁରାକାଳରେ ବ୍ରହ୍ମା ରାକ୍ଷସମାନଙ୍କୁ ବର ଦେବାରୁ ସେମାନେ ପ୍ରବଳ ହୋଇ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଉଚ୍ଛନ୍ନ କରୁଥିଲେ । ତୁମେ କ’ଣ କହୁଛ ବ୍ରହ୍ମା ସେପରି କରି କିଛି ଭୁଲ୍ କରିଥିଲେ? ଯେତେବେଳେ ପ୍ରଜାଗଣ ଉଦ୍ଧତ, ଗର୍ବୀ ଓ ଅହଂକାରୀ ହୋଇ ଉଠନ୍ତି ସେତେବେଳେ ସେମାନଙ୍କୁ ସେମାନଙ୍କ କର୍ମଫଳ ଭୋଗ କରାଇବାକୁ ବ୍ରହ୍ମା ରାକ୍ଷସଙ୍କୁ ବର ଦିଅନ୍ତି । ଋଷିମୁନି ମଧ୍ୟ ସେତେବେଳେ ମାନବଙ୍କୁ ଶାପ ଦିଅନ୍ତି । ଏଥିରେ ତ ମୁଁ ନିମିତ ମାତ୍ର । ସ୍ୱୟଂ ବିଶ୍ୱନିୟନ୍ତା ଭଗବାନ୍ ଉପରେ ଅଛନ୍ତି । ସେହିଁ ଆମକୁ ଚଳାଉଛନ୍ତି । ଆମର ଏଥିଲାଗି ଆଉ କ’ଣ କରିବାର ଅଛି?”

          ମନ୍ତ୍ରୀ ବିନୀତ ହୋଇ କହିଲେ “ମୁନିଶ୍ରେଷ୍ଠ ଆପଣ ଯାହା କହୁଛନ୍ତି ତାହା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ଠିକ୍ ହୋଇପାରେ ଏହା ମଧ୍ୟ ହୋଇପାରେ ଯେ ଏ ଦେଶର ଲୋକଙ୍କର କର୍ମଫଳ ଭୋଗ କରିବାର ସମୟ ଶେଷ ହେଲାଣି । ସେଥିପାଇଁ ମୁଁ ଆପଣଙ୍କର ଶରଣ ନେବାକୁ ଆସିଲି । ଆପଣ ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ୍ । ଆପଣହିଁ ଆମର ନିୟନ୍ତା । କିଛି ଏକ ଉପାୟ କରନ୍ତୁ । ଆପଣ ତାହା ଠିକ୍ କରିପାରିବେ ।”

         ଶେଷରେ ନିର୍ବାସ କହିଲେ, “ମୁଁ କୌଣସି ଏକ ରହସ୍ୟ ତୁମକୁ କହି ଦେଇପାରେ । ଏଠାରୁ କିଛି ଦୂରରେ ଏକ କାଳୀ ମନ୍ଦିର ଅଛି । ସେଥିରେ ମା’ କାଳୀଙ୍କର ଏକ ଭୟାନକ ମୂର୍ତ୍ତି ଅଛି । ସେଠାକୁ ଯାଇ ତୁମ ଶରୀରର ସବୁଠାରୁ ପ୍ରିୟ ଅଂଶଟିକୁ ମା’ କାଳୀଙ୍କୁ ସମର୍ପଣ କରିବ । ତେବେ ଯାଇ ତୁମେ ମା’ କାଳୀଙ୍କୁ ଯାହା ମାଗିବ ସେ ତୁମକୁ ତାହା ନିଶ୍ଚୟ ଦେବେ । ମନ୍ତ୍ରୀ ମୁନିଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ କରି ବଡ କଷ୍ଟର ସହିତ ରାସ୍ତା ଖୋଜି ଖୋଜି କାଳୀ ମନ୍ଦିରରେ ଯାଇ ସେ ପହଁଚିଲେ ।”

         ମନ୍ଦିରର ମୂର୍ତ୍ତି ବାସ୍ତବିକ ଅତି ଭୟଙ୍କର ଥିଲେ । ମନ୍ତ୍ରୀ କିନ୍ତୁ ମୋଟେ ଡରିଲେ ନାହିଁ । ମୂର୍ତ୍ତିର ସମ୍ମୁଖରେ ଠିଆ ହୋଇ ଯାଇ ସେ କହିଲେ, “ମା’ ଆମ ଉପରେ ଦୟା କରନ୍ତୁ । ଆମ ରାଜାଙ୍କୁ ପୁନଶ୍ଚ ମାନବ ରୂପ ପ୍ରଦାନ କରନ୍ତୁ । ସେଇଥିପାଇଁ ମୁଁ ଏଠାକୁ ଆସିଛି । ମୋର ମଥା ହେଉଛି ମୋ ଶରୀରର ସବୁଠାରୁ ପ୍ରିୟ ଅଙ୍ଗ । ମୁଁ ତାହାକୁ ତୁମ ପାଦରେ ଅର୍ପଣ କରୁଛି ।” ଏତିକି କହି ମନ୍ତ୍ରୀ ନିଜ ମଥା କାଟିଦେବାକୁ ତରବାରୀ ଉଠାଇଲେ ।

        ମନ୍ତ୍ରୀ ଦେଖିଲେ ହଠାତ୍ କେଉଁଠୁ ଆଲୋକ ଆସିବାରେ ଲାଗିଲା । ଏହା ଅତି ତୀବ୍ର ଥିବାରୁ ସେ ତାଙ୍କର ଆଖି ବନ୍ଦ କରିଦେଲେ, ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ସେ ଏକ ସ୍ୱର ଶୁଣିବାକୁ ପାଇଲେ, “ହେ ମାନବ, ତୁମର ଦେଶଭକ୍ତି ଓ ସତ୍ସାହସ ଦେଖି ମୁଁ ଅତି ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହେଲି । ତୁମେ ରାଜଧାନୀ ଯାଇ ହଜାର ପୃଷ୍ଠାର ଏକ କାହାଣୀ ଲେଖ ଯାହାକୁକି ସମସ୍ତେ ବୁଝିପାରିବେ । ଏହା ଏତେ ଚମତ୍କାର ହେବ ଯେ ଯିଏ ଥରେ ଆରମ୍ଭ କରିବ ସେ ଶେଷ ନ କରି ଆଉ ରହିପାରିବ ନାହିଁ । ଏହି କାହାଣୀ ଯଦି ରାଜାଙ୍କୁ ଶୁଣାଇବ ତେବେ ରାଜା ନିଜର ପୂର୍ବରୂପ ଓ ଜ୍ଞାନ ପୁନଃ ଫେରି ପାରିବେ ।”

         ଏକଥା ଶୁଣି ମନ୍ତ୍ରୀ କହିଲେ, “ମୁଁ ରାଜଧାନୀ ସମ୍ପର୍କିତ ଅନେକ ଗ୍ରନ୍ଥ ପଢିଛି; ପ୍ରଜାଙ୍କ ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ବହୁ ଶାସ୍ତ୍ର ପଢିଛି; ଏପରିକି ଚିକିତ୍ସାଶାସ୍ତ୍ର ମଧ୍ୟ । କିନ୍ତୁ ସାହିତ୍ୟ ପ୍ରତି ମୋର କେବେବି କୌଣସି ଆକର୍ଷଣ ନଥିଲା । ମୁଁ ମଧ୍ୟ ମୋ ଜୀବନରେ କେବେବି ହେଲେ କୌଣସି କାବ୍ୟ କବିତା ପଢିନାହିଁ । କେହି ଯଦି କିଛି ଶୁଣାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରେ ତେବେ ମୋର ଧୈର୍ଯ୍ୟ ରହେନାହିଁ, କାହାଣୀ ଲେଖିବା ତ ମୋ ପାଇଁ ଏକଦମ୍ ଅସମ୍ଭବ । ମୁଁ କିପରି ଲେଖିବି?”

         କାଳୀ କହିଲେ “ତମେ ଏପରି କିଛି ବିଷୟ ଲେଖିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କର, ଯାହାକି ପାଠକଙ୍କ ପାଇଁ ତୀବ୍ର ଆକର୍ଷଣର ବିଷୟ ହେବ । ରାଜା ବି ମୁକ୍ତ ହେବେ । ତଦ୍ୱାରା ପ୍ରଜାମାନେ ମଧ୍ୟ ଅନେକ ଲାଭବାନ ହେବେ । ମୁଁ ଯାହା କହୁଛି ତାହା କର ।”

       ମନ୍ତ୍ରୀ ରାଜଧାନୀକୁ ଫେରି ଆସିଲେ । ଦିନରାତି ବହୁତ ପରିଶ୍ରମ କରି ସେ ଗୋଟିଏ ହଜାର ପୃଷ୍ଠାର ଗ୍ରନ୍ଥ ଲେଖିଲେ । ତା’ପରେ ସେ ସେହି ଗ୍ରନ୍ଥଟିକୁ ଧରି ରାଜାଙ୍କୁ ଖୋଜିବାକୁ ବଣକୁ ଗଲେ । ଶେଷରେ ଜଙ୍ଗଲରେ ଥରେ ସେ ତାଙ୍କୁ ଦେଖିବାକୁ ପାଇଲେ । ରାଜା ତାଙ୍କୁ ଦେଖିବା ମାତ୍ରେ ତାଙ୍କ ଆଡକୁ ସେ ମାଡି ଆସିଲେ । ମନ୍ତ୍ରୀ ଚଟାପଟ ଗ୍ରନ୍ଥ ଖୋଲି ବସି ପଢିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ମନ୍ତ୍ରୀ ପଢିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରିବା ମାତ୍ରେ ରାଜା ଶାନ୍ତ ହୋଇ ଯେଉଁଠି ଥିଲେ ସେଇଠି ଗୋଟିଏ ମୂର୍ତ୍ତିପରି ଠିଆ ହୋଇ ରହିଲେ ।

       ମନ୍ତ୍ରୀ ଗୋଟିଏ ପରେ ଗୋଟିଏ ପୃଷ୍ଠା ପଢି ଯାଉଥିଲେ ଓ ରାଜା ଅଚଳ ମୂର୍ତ୍ତି ପରି ଦଣ୍ଡାୟମାନ ହୋଇ ସେସବୁକୁ ଶୁଣି ଯାଉଥିଲେ । ଅବଶେଷରେ ସେହି ଗ୍ରନ୍ଥର ଅନ୍ତିମ ପୃଷ୍ଠା ଶେଷ ହେବା ମାତ୍ରେ ରାଜାଙ୍କର ରାକ୍ଷସ ଦେହ କୁଆଡେ ଉଭେଇଗଲା; ସେ ନିଜର ପୂର୍ବରୂପ ଫେରି ପାଇଲେ । ସେ ଅଳ୍ପ ଅଳ୍ପ ହସୁଥିଲେ । ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ଉପରେ ଦୃଷ୍ଟି ପଡିବା ମାତ୍ରେ ସେ ଦୌଡି ଆସି ତାଙ୍କୁ ଆଲିଙ୍ଗନ କଲେ । ତା’ପରେ ସେ ଦୁହେଁ ରାଜଭବନକୁ ଫେରି ଆସିଲେ । ସେଠାରେ ରାଜା, ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ କହିଲେ, “ସୁକାମ, ତୁମରି ଏ ଲେଖା କାହାଣୀ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଅଦ୍ଭୁତ । ତୁମେ ଆହୁରି ଲେଖ; ମୁଁ ଶୁଣି ଶୁଣି ଆନନ୍ଦ ହେବି ।”

        ସୁକାମ ବଡ ସରଳ ଭାବରେ ଉତ୍ତର ଦେଲେ, “ମହାରାଜ, ଆପଣ ଭଲକରି ଜାଣନ୍ତି ଏସବୁ କଥା କାହାଣୀ ଲେଖିବା ମୋ ଜାତକରେ ଆଦୌ ନାହିଁ । ଏହି କାହାଣୀ ତ ମୁଁ କେବଳ ଆପଣଙ୍କୁ ଶାପମୁକ୍ତ କରିବା ପାଇଁହିଁ ଲେଖିଥିଲି । କିନ୍ତୁ ଏବେ ମୋର ଇଚ୍ଛା ମୋର ସମସ୍ତ ସମୟ ଆପଣଙ୍କୁ ମନ୍ତ୍ରଣା ଦେଇ ଦେଶର ମଙ୍ଗଳ କରିବାରେ ବିତିଯାଉ । ଏପରି ଗ୍ରନ୍ଥ ଲେଖିବାର କାମ ଆପଣ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଯୋଗ୍ୟ ବ୍ୟକ୍ତିକୁ ଦିଅନ୍ତୁ ।”

         ରାଜା ସବୁ ବୁଝିପାରିଲେ । ପ୍ରକୃତରେ ମନ୍ତ୍ରୀର କାମ ରାଜକାର୍ଯ୍ୟରେ ମନ୍ତ୍ରଣା ଦେଇ ସାହାଯ୍ୟ କରିବା । ତେଣୁ ରାଜା ଗ୍ରନ୍ଥ ଲେଖିବାର ଦାୟିତ୍ୱ ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ଦେଲେ । ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ଲିଖିତ ଗ୍ରନ୍ଥ ଦରବାରରେ ପଢା ହେଲା । ସମସ୍ତେ ଖୁବ୍ ପ୍ରଶଂସା କରି କହିଲେ, “ଏପରି ଗ୍ରନ୍ଥ ତ ସ୍ୱୟଂ ଦେବୀ ସରସ୍ୱତୀଙ୍କ ବରପୁତ୍ର ମଧ୍ୟ ଲେଖିପାରିବ ନାହିଁ ।”

          ପଣ୍ଡିତମାନଙ୍କ ମୁହଁରୁ ଏପରି କଥା ଶୁଣି ରାଜାଙ୍କର ସେମାନଙ୍କ ଉପରେ ଭୀଷଣ ମାତ୍ରାରେ ରାଗ ହେଲା । ତେଣୁ ରାଜା ତାଙ୍କ ରାଜ୍ୟରେ ପ୍ରଚାର କଲେ ଏଭଳି ଗ୍ରନ୍ଥ କିଏ ଲେଖିଦେଲେ ସେ ଏକହଜାର ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣମୁଦ୍ରା ପାଇବ । ଅନେକ ବିଦ୍ୱାନ୍ ସବୁ ଶୁଣି ଚୁପ୍ ହୋଇ ରହିଲେ । କିନ୍ତୁ ପଇସା ଲୋଭରେ ଅନେକେ ମଧ୍ୟ ଲେଖିଲେ । ବହୁତ ଗ୍ରନ୍ଥ ଲେଖା ହେଲା ଓ ଲୋକଙ୍କର ମନୋରଞ୍ଜନ ହେଲା ।

         କିଛିଦିନ ପରେ ସେ ଦେଶରେ କବି ପଣ୍ଡିତଙ୍କୁ ଆଉ କେହିବି ଶ୍ରଦ୍ଧାସମ୍ମାନ ଦେଖାଉ ନଥା’ନ୍ତି । କ୍ରମେ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଏହା ଏକ ସମସ୍ୟା ହୋଇ ଉଠିଲା । ସେମାନେ ଏକାଠି ହୋଇ ମୁନି ନିର୍ବାସଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଇ ନିଜର ସମସ୍ୟା ସମାଧାନ ପାଇଁ ନିବେଦନ କରିବେ ବୋଲି ସ୍ଥିର କଲେ ।

          କିନ୍ତୁ ଆଉ କେତେକ ମତ ଦେଲେ ଯେ ମୁନି ତ ବହୁତ କ୍ରୋଧୀ, ଯଦି ଅଭିଶାପ ଦେବେ ତେବେ ତ ଜାଣ କଥା ଶେଷ । ଅନ୍ୟ କେତେଜଣ କହିଲେ, “ଯଦି ବାଜେ ଗ୍ରନ୍ଥ ସବୁ ପୁରସ୍କାର ପାଉଛି; ଆମେ ନାଚାର ହୋଇ ବସି ରହିଛୁ, ତା’ ଅପେକ୍ଷା ନିର୍ବାସଙ୍କ ଅଭିଶାପ ପାଇବା ଯଥେଷ୍ଟ ଭଲ ।”

          ଶେଷକୁ ସେ ମନ୍ତ୍ରୀ ସୁକାମଙ୍କ ଲିଖିତ ଗ୍ରନ୍ଥଟି ଧରି ମୁନି ନିର୍ବାସଙ୍କ ଆଶ୍ରମକୁ ଚାଲିଲେ । ନିର୍ବାସ ସେତେବେଳେ ସମାଧିରେ ମଗ୍ନ ଥିଲେ । ଏମାନେ ସବୁ ଯାଇ ସେଠି ପହଁଚିବାରୁ ତାଙ୍କର ଧ୍ୟାନ ଭାଙ୍ଗିଗଲା । କିନ୍ତୁ ସେ ଯମାରୁ ରାଗିଲେ ନାହିଁ । ବରଂ ସେ ଜାଣିପାରିଲେ ଏମାନେ ଏଠାକୁ କାହିଁକି ଆସିଛନ୍ତି । ସେ ସୁକାମଙ୍କ ଲିଖିତ ଗ୍ରନ୍ଥଟି ହାତରେ ଧରିଲେ ଓ ନିଜ ଦିବ୍ୟଦୃଷ୍ଟି ବଳରେ ଜାଣିଗଲେ କି ତାହାର ବିଷୟବସ୍ତୁ କ’ଣ । ସେ କହିଲେ, “ହେ ମହାନ୍ ପଣ୍ଡିତଗଣ, ତୁମେମାନେ ଏଠାକୁ ଆସିବାରୁ ମୋର ପୁରୁଣା ସନ୍ଦେହ ଦୂର ହେଲା । ମୁଁ ବହୁତ ଚେଷ୍ଟା କଲେ ମଧ୍ୟ ଆଜିପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମୋର ମୋକ୍ଷପ୍ରାପ୍ତି ହୋଇପାରୁ ନଥିଲା, କାରଣ ମୁଁ କ୍ରୋଧର ବଶ ଥିଲି । ମୁଁ ମୋର ସେହି କ୍ରୋଧ ଯୋଗୁଁ ଅନ୍ୟକୁ ଶାପ ଦେଇ କଷ୍ଟ ଦେଉଥିଲି । କିନ୍ତୁ କିଛିଦିନ ହେବ ମୋର ଆଉ କୌଣସି ପ୍ରକାର କ୍ରୋଧ ନାହିଁ । ଭାବିଲି ଏହା କିପରି ସମ୍ଭବ ହେଲା, ଦେଖିଲି ଏହି ଗ୍ରନ୍ଥଟି ସେସବୁର ମୂଳ କାରଣ ।”

       ପଣ୍ଡିତମାନେ ଅନୁରୋଧ କରି ପଚାରିଲେ “ଏହା କିପରି ସମ୍ଭବ ହେଲା? କୃପା କରି ଆମକୁ ତାହା ବୁଝାଇ ଦିଅନ୍ତୁ ।”

          ନିର୍ବାସ ମୁନି ଅଳ୍ପ ହସି କହିଲେ, “ତମେମାନେ ବିଦ୍ୱାନ, ଅଧିକ ବୁଝାଇବା କିଛିବି ଦରକାର ନାହିଁ । ବାସ୍ତବରେ ଏ ଗ୍ରନ୍ଥଟି ଏମିତି କିଛି ମହାନ୍ ନୁହେଁ । ସାଧାରଣ ସ୍ତରର, ତେଣୁ ଏହାକୁ ଶୁଣି ରାଜା ତାଙ୍କର ପୂର୍ବରୂପ ଫେରି ପାଇଲେ । ଏହି ଦେଶର ଲୋକଙ୍କୁ ସେମାନଙ୍କର କର୍ମଫଳ ଭୋଗିବା ପାଇଁ ଭବିଷ୍ୟତରେ ମୋର ଅଭିଶାପ ଦେବାର ପ୍ରୟୋଜନୀୟତା ଆଦୌ ନାହିଁ । କାରଣ ଏହି ଗ୍ରନ୍ଥ ପଢିଲେହିଁ ସେମାନେ ସବୁକିଛି ବୁଝିପାରିବେ । ଭବିଷ୍ୟତରେ ମୁନିଋଷିଙ୍କୁ ଶାପ ଦେଇ ନିଜର ଆଧ୍ୟାତ୍ମ ଶକ୍ତି ହରାଇବାର ଆବଶ୍ୟକତା ଆଉ ପଡିବନାହିଁ । ଗ୍ରନ୍ଥରୁହିଁ ସବୁ ମିଳିବ ।”

        ସେତିକିବେଳେ ଆକାଶରେ ଏକ ଦିବ୍ୟବିମାନ ଦେଖା ଦେଲା । ସେଥିରେ ଥିଲେ ଦେବଦୂତମାନେ । ତାହା ଧୀରେ ଧୀରେ ତଳକୁ ଆସି ନିର୍ବାସ ମୁନିଙ୍କୁ ସେଥିରେ ବସାଇ ଉପରକୁ ଉଠିଗଲା । ବିମାନ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ଉଡିବା ପୂର୍ବରୁ ନିର୍ବାସ ମୁନି କହିଲେ, “ଏହି ଗ୍ରନ୍ଥ ଯୋଗୁଁ ମୋର କର୍ମଫଳ ସମାପ୍ତ ହେଲା । ମୋତେ ମୋକ୍ଷ ପ୍ରାପ୍ତ ହେଲା । ମୁଁ ଆଶୀର୍ବାଦ କରୁଛି ତୁମେମାନେ ଭଲରେ ରହିଥାଅ ।” ତା’ପରେ ବିମାନଟି ଧୀରେ ଧୀରେ ଆକାଶ ମାର୍ଗରେ ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଗଲା ।